Şiir: Gece Adamı

Görsel Kaynağı: Pixabay

Gece vaktiydi yaşlıydı karanlıkta

Gece adamıydı pek bi' gençti aydınlıkta

Yüzünü görmeyen derdi nasıl kaldın ayakta

Yüzünü görense ciddiye almazdı onu bu hayatta

Yüzü küçücük çocuk yüzüydü

Kalbi fakirdi, duygulardan sıyrılmıştı

Bugün onun değil, onu bu hale getirenlerin günüydü

O ise diğerlerinin aksine hergün üzgündü

Gün gelir, gün gider, ona ne fark ederdi

Mühim bir şey kalmamıştı, kalan tek kederdi

Bahsettiğiyse sözde onu çok sevenlerdi

Oysaki bir bakmıştı kalabalığa o yine kalabalıkta yalnızdı

Eylül 23, 2015